ایران نسبت به وسعت خود منابع آبی زیادی ندارد و حد واسط بارش سالانه از کشور های پرباران جهان بسیار کمتر است که در اینجا اهمیت مدیریت منابع آبی، استراتژی های سد سازی، قیمت گذاری و سیاست مصرفی شهروندان صد چندان اهمیت پیدا می کند که متاسفانه در سال های گذشته شاهد سوء مدیریت در این زمینه، هدر رفت منابع به جهت قانون گذاری ها و سیاست های غلط بوده ایم.
جغرافیای ایران به طور طبیعی کم آب است و خشکسالی هایی وجود داشته است که با کاهش بارش سالانه، برداشت از سفره ها و منابع آب زیر زمینی به شدت افزایش پیدا کرده است. در نتیجه در حال حاضر سطح تراز آب های زیرزمینی به شدت افت کرده است این از نتایج مجوز های غیرقانونی حفر بی رویه چاه ها می باشد.
البته منابع مختلفی در این امر دخیل هستند به طور مثال افزایش پدیده‌ی گرمایش جهانی و مختل شدن چرخه های بیولوژیکی مثل جابجایی مشخصه های فرا رسیدن فصل ها در هنگام پیش بینی شده، افزایش آلودگی ها و گاز های گلخانه‌ای و… هم بی تاثیر نیستند.
شاخص های مثل: فالکن مارک، شاخص سازمان ملل و شاخص موسسه‌ی بین المللی آب، سه معیار اصلی برای تشخیص کم آبی و تنش های آبی در جهان هستند. هر سه شاخص ها از بحران نبود آب در ایران خبر می دهند.
به طوری که ایران تا سه سال دیگر با خشکی شدید و تا بیست سال دیگر با اکوسیستمی کاملا بیابانی رو به رو می شود. این به معنی نابودی بسیاری از دشت ها و گیاهان و دریاچه ها می‌باشد. پیش بینی می شود تا 45 سال دیگر با تخلیه‌ی کامل تمامی ذخایر آب خود مواجه خواهد شد.
بر مبنای شاخص فالکن مارک، کشور ایران با سرانه‌ی مصرف منابع تجدید پذیر آب به میزان یک هزار و هفتصد متر مکعب، خیلی وقت است که به مرحله ی تنش آبی وارد شده است. بر حسب شاخص سازمان ملل، ایران با مصرف بیش از 88 درصد منابع آب تجدید پذیر خود، اکنون وارحله‌ی فوق بحرانی شده است. بر اساس شاخص موسسه‌ی بین المللی مدیریت آب، کشور ما در مرحله‌ی مصرف متوسط تا شدید منابع آبی قرار دارد.
کارشناسان: برای ایران یک دوره‌ی خشکسالی شدید سی ساله پیش بینی شده بود که اکنون بیست سال آن به اتمام رسیده است و در ده ساله‌ی پایانی قرار داریم. سال به سال نتایج خشکسالی بیشتر مشاهده می شوند ولی تفاوتی در الگوی مصرف مشترکان، اصلاح کشت های کشاورزی، جلوگیری از هدر رفت های صنعتی و… مشاهده نمی شود.
البته در توضیح واژه‌ی خشکسالی آمد که: پدیده ایست که در اثر کمبود بارش و نوسانات آب و هوایی است که بسته به جغرافیای منطقه امری اجتناب ناپذیر است. به طور مثال رخداد های خشکسالی پیامد اجتناب ناپذیر نوسانات آب و هوائی محسوب می شوند و در ابتدا لازم است بین این پدیده با خشکی تمایز قائل شویم.
خشکسالی عارضه ای طبیعی، موقتی و بازگشت پذیر در شرایط اقلیم هر منطقه و در واقع سیمای موقت یک اقلیم است و با خشکی که به وضعیت دائمی کمبود آب در یک ناحیه اطلاق می‌شود، تفاوت دارد.
وضعیت های خشکسالی از نوسانات در شرایط جوی به وجود می آیند. نوسان جنوبی ال نینو، نوسان دهه ای اقیانوس آرام و نوسان بین دهه ای اقیانوس آرام، مهم ترین نمایه‌ها از تغییرات فرکانسی کم در ماندگاری الگوهای گردش جوی در ارتباط با وضعیت های خشکسالی در بسیاری از مناطق دنیا به شمار می‌آیند.
ولی نکته مهم در اینجا این است که جبران ناپذیر نیست ، ولی وقتی میگوییم خشکسالی سی ساله، اصولا این بازه‌ی زمانی طولانی از خشکسالی اثرات جبران ناپذیری دارد و البته که طبیعی نیست.
از جمله تغییراتی که در سال های آینده توسط کارشناسان مربوطه پیش بینی شده است: بیشترین کاهش بارش و افزایش دما در منطقه زاگرس و شمال غرب ایران رخ خواهد داد که این امر منجر به خشک شدن زاگرس و موج فزاینده‌ای از مهاجرت‌ها از منطقه غرب ایران می‌شود.
کاهش بارندگی در منطقه زاگرس که تامین‌کننده اصلی منابع آب مورد نیاز نیروگاه‌های برقی و آبی کشور و سد های متعدد است نه‌تنها می تواند اقتصاد این منطقه را دچار چالش‌های جدی کند، بلکه می تواند موجب افزایش وقوع گرد و غبار و از بین رفتن تدریجی پوشش گیاهی مرتعی و جنگل ها در این منطقه شود. همچنان که در یک دهه اخیر بیش از یک میلیون و پانصد هزار هکتار از جنگل های زاگرس خشک شده و از بین رفته‌اند.
اما بدترین قسمت ماجرا اینجاست که چنین شرایطی با شدت بیشتر در کشور همسایه غربی یعنی عراق نیز حاکم خواهد بود که این امر باز هم می تواند به تشدید بیابان زایی و وقوع گرد و غبار در نیمه غربی ایران به ویژه در خوزستان منجر شود.
این گزارش که براساس سناریو های پیش‌بینی شده سازمان ملل از تغییر اقلیم جهان 6 سال پیش، تهیه شده بود، تنها علامت نشان دهنده‌ی وضع موجود نیست و دو درجه افزایش دما در نیم قرن و تأثیر وحشتناک این امر بر اکوسیستم و پوشش گیاهی و چرخه‌ی آب و…. غیر قابل چشم‌پوشی است.